Polska Nagroda im. Sérgio Vieira de Mello została ustanowiona z inicjatywy Stowarzyszenia Willa Decjusza w roku 2003. Przyznawana jest osobom i organizacjom pozarządowym za ich działania na rzecz pokojowego współistnienia i współdziałania społeczeństw, religii i kultur. 24 października 2019 odbyła się 16. ceremonia przyznania Nagrody.
Nagrodę przyznaje Kapituła, w skład której wchodzą Wysocy Przedstawiciele Prezydenta RP, Ambasadora Federacyjnej Republiki Brazylii w Polsce, Ambasadora Królestwa Szwecji w Polsce, Wysokiego Komisarza NZ ds. Uchodźców, Ministra Spraw Zagranicznych RP, Rzecznika Praw Obywatelskich, Instytutu Pamięci Narodowej, Fundatorów Nagrody, Inicjatorzy Nagrody oraz ambasad, konsulatów i fundacji wspierających działania Stowarzyszenia Willa Decjusza w obszarze praw człowieka oraz przedstawiciele Stowarzyszenia.
Laureaci Polskiej Nagrody im. Sérgio Vieira de Mello otrzymują statuetkę autorstwa Andrzeja Renesa oraz dyplom pamiątkowy. Nagroda ma także wymiar finansowy a jej fundatorami są corocznie polskie firmy i przedsiębiorstwa.
Laureatkami oraz Laureatami 16. edycji Polskiej Nagrody im. Sérgio Vieira de Mello, Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka są:
Osoba
Tamila Tasheva
Tamila Tasheva jest współzałożycielką i prezes zarządu organizacji pozarządowej “CrimeaSOS”, aktywistką broniącą praw człowieka i jedną z liderek młodego pokolenia krymskich Tatarów. Jest aktywnie zaangażowana w kwestie uchodźstwa wewnętrznego, praw człowieka na Krymie, działalności z zakresu interesu publicznego oraz opracowywania ukraińskich ustaw dotyczących pomocy społecznej i humanitarnego prawa dotyczącego tymczasowo okupowanych terytoriów. Tamila Tasheva posiada rozległe doświadczenie w sektorze społeczeństwa obywatelskiego. Przed aneksją Krymu wprowadziła z sukcesem serię projektów kulturalnych i edukacyjnych oraz inicjatyw obywatelskich promujących kulturę Tatarów krymskich oraz rozwijających społeczeństwo obywatelskie na Ukrainie. Była m.in. wolontariuszką na Majdanie. Tamila Tasheva jest współzałożycielką ukraińskiej społecznej inicjatywy oddolnej CrimeaSOS, która od 2014 r. jest partnerem realizacyjnym programów Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) dotyczących ochrony uchodźców wewnętrznych na Białorusi, w Mołdawii i na Ukrainie.
Organizacja:
Diecezjalne Centrum Praw Człowieka „Fray Juan de Larios (CDDHFJ) zostało założone w 2001 roku w Meksyku przez biskupa diecezji Saltillo, Dominikanina, Ojca Raúl Vera López.
Od niemal dekady koncentruje się na sprawach związanych z wymuszonymi zaginięciami. Od 2009 roku w wyniku fali przemocy na północy Meksyku, a zwłaszcza w stanie Coahuila, do CDDHFJL zaczęło zgłaszać się coraz więcej matek poszukujących zaginionych dzieci. Krewnym osób zaginionych doradzono, by utworzyli grupę pod nazwą Fuerzas Unidas por Nuestros Desaparecidos en Coahuila (FUUNDEC-FUNDEM). CDDHFJL towarzyszył im i doradzał w kwestiach prawnych, wspierał psychologicznie i organizacyjnie w dialogu z władzami, a na szczeblu politycznym domagał się sprawiedliwości oraz dialogu w celu natychmiastowego poszukiwania zaginionych, stworzenia i wdrożenia odpowiednich protokołów dochodzeniowych, wdrożenia federalnego programu na rzecz krewnych osób zaginionych oraz respektowania przez państwo meksykańskie zaleceń ONZ.
Centrum prowadzi także intensywną aktywność w dziedzinie edukacji praw człowieka, dzieląc się ze społecznością lokalną i na terenie całego kraju doświadczeniami i przekazując wiedzę w zakresie kultury poszanowania praw człowieka. Dyrektorem CDDHFJL z siedzibą w Saltillo w stanie Coahuila jest Blanca Martinez. Przewodniczącym Stowarzyszenia jest Ojciec Raúl Vera López, OP, Biskup Diecezji Saltillo.
Przemowa Blanci Martinez wygłoszona podczas wręczenia Nagrody: link
Nagroda Honorowa:
Śp. Paweł Adamowicz
fot. Rudolf H. Boettcher (CC BY-SA 4.0)
„Nazywam się Paweł Adamowicz, mam zaszczyt być prezydentem mojego ukochanego Gdańska, miasta wolności i solidarności” – tak przedstawiał siebie prezydent Gdańska na swojej oficjalnej stronie internetowej. W niedzielę 13 stycznia 2019 roku, zginął, zamordowany podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Miał 54 lata, rozpoczynał 21 rok na stanowisku prezydenta miasta Gdańska.
Paweł Adamowicz studiował prawo na Uniwersytecie Gdańskim. Podczas strajku solidarnościowego studentów UG w 1988 r. był przewodniczącym Studenckiego Komitetu Strajkowego. W 1990 roku został najmłodszym w Polsce prorektorem do spraw studenckich. W tym samym roku zdobył mandat radnego. W następnej kadencji został wybrany na przewodniczącego Rady Miasta Gdańska. Od samego początku uczestniczył w narodzinach samorządności i w procesie transformacji ustrojowej Polski.
Po raz pierwszy został prezydentem Gdańska gdy miał 33 lata. W pierwszych wyborach bezpośrednich na to stanowisko uzyskał 72 proc. poparcie mieszkańców (II tura). W czasie ostatniej, szóstej i zwycięskiej kampanii wyborczej mówił: „Prowadząc tę kampanię wyborczą, najintensywniejszą ze wszystkich, w których dane mi było uczestniczyć, spotykając się z mieszkańcami na ulicach, odwiedzając ich w domach – po raz kolejny przekonałem się, że demokracja to więź międzyludzka”. Jednym z wielu dokonań Pawła Adamowicza podczas sprawowania urzędu prezydenta miasta było to, że właśnie w Gdańsku opracowano pionierski w kraju Model Integracji Imigrantów i powołano Radę Imigrantów i Imigrantek. Jemu także Gdańsk zawdzięcza Model na rzecz Równego Traktowania jako broń przeciwko przejawom jakiejkolwiek dyskryminacji.
Wierzył w szczególną misję Gdańska jako miasta wolności i solidarności. „Te dwa pojęcia dobrze oddają ducha naszego miasta. Gdańsk wielokrotnie, w 1970, 1980, 1989 r., a także obecnie, udowadniał, jak ważna jest wolność i demokracja. Właśnie dlatego od początku buduję i wspieram procesy zmierzające do rozwoju społeczeństwa obywatelskiego w naszej części Europy, a w szczególności w krajach Partnerstwa Wschodniego” – pisał na swojej stronie internetowej.
Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z ceremonii rozdania Nagród!
(fot. Paweł Mazur)
Sponsorzy/Sponsors:
